สาวงามกะนายป.ญ.อ.ตอนที่7

ตอนที่7

วันต่อมา

“มินอาครับเย็นนี้ไปทานข้าวกันนะครับ”

“ได้ค่ะแบงค์”

มินอาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ฮันโหล นี้นายโรคจิตปะ”

“มินอาใช้มะ”

“ใช้ฉันเอง เย็นนี้เพื่อนฉันนัดไปทานข้าวนะกลับดึกได้มั้ย”

“อาครับ”

ผมอยากรู้แทบใจจะขาดว่าเป็นเพื่อนคนไหนผู้ชายหรือผู้หญิงแต่มันคงไม่ดีใช้มั้ยเดี่ยวจะทะเลอะกันอีก ผมเลยไม่ถามดีกว่า ตั้งแต่เกิดมา 25ปีผมไม่เคยแคร์ใครเท่านี้มาก่อนเลย เออต้องแคร์เธอซิน่าที่ผมนิ

4ทุ่มครึ่งที่บ้านผม นายแบงค์มาส่งมินอาที่หน้าบ้านของผม เค้าเดินไปเปิดประตูรถให้มินอามินอาเดินเข้าบ้านแล้วเดินขึ้นบันใดเข้ามาเธอเดินผ่านห้อนนอนผมผมเดินออกมาแล้วจับมือมินอาลากเข้าห้อง

“นายจะทำอะไร”

“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”

“แต่ฉันไม่มี แล้วนี้4ทุ่มกว่าแล้วฉันง่วงนอน”

“เมื่อกี้ใครมาส่งคุณอะ”

“เพื่อนฉันทำไมหรอ”

“ป่าวนิไม่มีอะไร”

“เออ งั้นฉันไปนอน”

“เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งไปยังไม่จบ”

ผมดึงมือมินอาเอาไว้

“อะไรอีก”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ

“ไปทานข้าวกับผู้ชายดึกๆดื่นๆ4ทุ่มพึ่งกลับนี้ไม่กลัวอะไรบ้างเลยหรือไง แล้วรู้บ้างมั้ยคนอื่นเค้าเป็นห่วง”

“ใคร”?

“ก็พ่อแม่คุณไง”

“แล้วพ่อแม่ฉันเกี่ยวอะไร”

“เออ คือผมไม่อยากให้คุณทำแบบนี้เค้าใจปะ”

“ทำไม ความปลอดภัย อะไรอีก นายมีอะไรก็พูดมาฉันง่วงละ”

“เออ...คือ”

มินอามองหน้าผมเราจ้องตากันผมมองดวงตาคมงดงามนั้นแล้วเธอก็เอามือสองข้างมากอดผม แล้วก็เอาริมฝีปากสีชมพูเงาวับมาประกบริมฝีปากทั้ง2ข้างมือของเธอเริ่มรัดแน่นขึ้นเธอมองหน้าผมผมมองตาเธอผมใช้มือซ้ายโอบเอวเธอแล้วเอามือใช้มือขวาลูบหัวเธอเบาๆแล้วคอยๆจูบเธอช้าๆแล้วคอยๆใช้มือซ้ายลูบคลำส่วนต่างๆของเธอแล้วเคลื่อนมาลูบที่แก้มผมดันเธอไปชิดกำแพงแล้วค่อยๆเลื่อนริมฝีปากมาประกบที่คอของเธอ ตอนนี้ผมรูสึกว่าหัวใจของผมและเธอเต้นแรงกว่ากวางวิ่งเหมือนว่ามันจะหลุดออกมาจากหน้าอกผมเริ่มหายใจไม่ทันแล้วก็เหนื่อยกว่าวิ่งร้อยเมตรทันใดนั้นก็มีเสียงผลักประตูออกน้องสาวผม ยัยส้มทำหน้าตกใจเหมือนกับผีหลอกมินอาผลักตัวผมออกไปจากต้นคอของเธอแล้วยัยส้มก็ปิดประตู

ผมรู้สึกว่าผมทำไรลงไป ผมทำไรผิดหรือป่าว

“มินอา ผมขอโทษ”

มินอาขมวดคิ้วทำสีหน้าเอือมละอา แล้วทำถ้าเหมือนจะโกรธมาก  แล้วเอามือมาปิดปากผม

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว โมจิขนาดนี้แล้วนายยังไม่เข้าใจอะไรอีกหรอ”

“ผม..ผมไม่รู้ว่าคุณหมายความว่าอะไร”

มินอาเอาฝามือฟาดลงบนแก้มของผม

“นายไม่เข้าใจ ฉันก็ไม่เค้าใจเหมือนกัน”

มินอาพูดแบบปรงๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาใสๆคู่นั้น

“มินอาคุณจูบผมอีกได้มั้ย”

ผมจับมือเธอไว้แล้วเอามือปัดน้ำตาบนแก้มของเธอ

“นายไม่เข้าใจต่อให้ฉันจูบนายสักพันครั้งนายก็ไม่มีวันจะเข้าใจมันอยู่ดีนั้นแหละ ”

มินอาผลักผมออกแล้วเดินเข้าห้องไปผมได้แต่ยืนอึ้งอยู่

“พี่มินอาคะ พี่ร้องไห้ทำไมคะนายโมจิเค้าทำอะไรพี”

“เออพอดีฝุ่นมันเข้าตาโมจิเค้าไม่ได้ทำอะไรพี่หรอก”

“พี่มินอาคะหนูเห็นหมดแล้วคะ”

ยัยส้มเอามือลูบหลังมินอา

“ตอนที่เค้าจูบพี่อะ มันเกิดอะไรหรอคะ”

“อ๋อคือ พี่ทะเลาะกับเค้าเรื่องที่พี่แบงค์มาส่งพี่ แล้วพี่ก็จูบเค้าแล้วเธอก็เข้ามาเห็นพอดี”

“เอ๋อแต่เท่าที่หนูเห็นรูสึกว่าเค้าจะจูบพี่นะ”

“ก็ใช้แต่พี่จูบเค้าก่อน”

“แล้วพี่จะร้องไห้ทำไมอะคะ”

“ก็ตอนที่เธอเข้ามาเห็นพี่ผลักเค้าออกเค้าก็ขอโทษพี่เหมือนกับไม่รู้สึกอะไรหรือฝืนอะไรสักอย่างอยู่ มันรู้สึกเหนื่อยนะพยายามทำทุกอย่างแล้วแต่เค้าก็ไม่รู้สึกอะไรเลย พี่ก็เลยปิดปากเค้าแล้วก็ถามว่าขนาดนี้นายยังไม่เข้าใจอีกหรอเค้าก็ถามพี่ว่าพี่หมายความว่าไงแล้วพี่ก็ตบหน้าเค้าแล้วบอกว่านายไม่เข้าใจฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”

“แล้วพี่จะทำไงต่อคะ”

“พรุ่งนี้ก็คงจะโทรบอกGให้มารับพี่”

“พี่จะไปจริงๆหรอ”

“อื้ม เออนี้ส้มฝากดูแลพี่ชายเธอด้วยนะ”